Egin dugu. Eta orain, zer?

Ordu gutxi batzuk besterik ez dira igaro JEID25 jardunaldiak itxi genituenetik, eta mezuak etengabe heltzen ari dira: lagunenak, lankideenak eta apenas ezagutzen genituen pertsonenak ere bai. Denek jardunaldien arrakasta azpimarratzen dute. Edukiaz, antolakuntzaz, zorroztasunaz hitz egiten da. Baina gehien errepikatzen dena ez dago egitarauan: giroaz, zainketaz, komunitateaz hitz egiten da.

Eta anfitrioi deitzen digute. Errudun ere bai. Onartzen dugu. Errudun, bai.

Izan ere, emaitza hau ez da zorioneko kasualitatea izan. Ez da zorte hutsa. Estrategia paziente eta burugogor baten ondorioa da; epe luzerako ikuspegi baten fruitua, ALDEE zutik mantentzeko nekez iristen zen garaian mamitzen hasi zena. Eta, zintzoak izanda, garai hartan honelako zerbait amestea ideia zentzugabe samarra zen.

Dena eman duen tokiko batzorde baten lan-ordu amaigabeen emaitza izan da. Eta, batez ere, erabaki baten ondorio: ez genuen ekitaldi baten administratzaile izan nahi. Arduradun izan nahi genuen. Horrek zekarren guztiarekin.

Arlo “soziala” ia “zientifikoaren” gainetik ospatu da, eta hori ez da kasualitatea. Printzipio-deklarazioa da. Gure ofizioak —gureak— behar du zorroztasuna, noski. Baina loturak ere bai. Komunitatea behar du, sare errealak, elkar ezagutzeko, partekatzeko eta elkarrekin pentsatzeko espazio seguruak. Eta hori ez da ponentzietan eraikitzen. Pasiloetan eraikitzen da. Bazterretan. Eta hori ere antolatzen jakin behar da.

Elkarte profesionalak ez daude buletinak betetzeko edo izen-emateak kudeatzeko. Daude —egon beharko lukete— komunitateak artikulatzeko. Haiei eusteko. Interpelatzeko. Hori izan da gure asmoa. Horixe zen plana. Artifiziorik gabe. Posturerik gabe. Asmo argiz.

Txaloen olatua azkar isiltzen da. Eta autokonplazentziarako tentazioa da, une honetan, gure arriskurik handiena. Izan ere, erronka ez zen jardunaldi on batzuk antolatzea. Benetako erronka orain hasten da.

Garrantzitsuena ez da nola egin dugun. Benetan axola duen galdera da: zer egingo dugu honekin? Nola bihurtuko dugu une hau benetako palanka? Nola erabiliko ditugu lortutako zilegitasuna eta ikusgarritasuna, oraindik lortzeke dagoena —lan-baldintza duinak, aitortza instituzionala, gure zerbitzuen egonkortasuna— exijitzeko?

Ahotsa dugu. Esperientzia ere bai. Eta orain, sinesgarritasuna. Erabil dezagun zentzuz.

JEID25 ez ziren helmuga bat. Frogantza bat izan ziren: estrategiaz eta zentzuz lan egiten dugunean, gai garela agenda markatzeko.

Eskerrik asko konfiantzagatik, hitzengatik eta konplizitateagatik.

Amaitu da ospakizuna.

Orain, lanera.

ALDEEko Zuzendaritza Batzordea